Naar aanleiding van een concert zie je Bob Dylan nog wel eens op TV: een oudere man van boven de 70, ietwat verlopen met vaak plichtmatige optredens. Het is dan bijna niet te geloven wat voor een ongelooflijke impact hij begin jaren zestig had met nummers als “Blowin’ in the wind” en “The times they are a- changin”.
Geïnspireerd door muzikanten als Hank Williams, Peter Seeger en Woody Guthrie speelde hij in het begin van zijn carrière folk blues. Wat hem daarbij van het grootste deel van zijn generatie onderscheidde, waren zijn teksten die van het begin af aan zijn literaire kwaliteiten toonden.
“How many roads must a man walk down,
before you can call him a man?
How many seas must a white dove sail,
before she sleeps in the sand?
And how many times must the cannon balls fly,
before they're forever banned? “
Met deze tekst werd Bob Dylan in een grote klap de held van de burgerrechtenbeweging die in die tijd (Vietnam) erg actief was in de U.S. Maar Dylan zou Dylan niet zijn geweest, als hij in 1965 niet radicaal het roer had omgegooid door op het Newport Folk Festival volkomen onverwacht de stekker in zijn gitaar te steken.
Een maand later kwam zijn LP “Highway 61 revisited” uit. Het was zijn zesde LP en bevatte popmuziek die hem muzikaal veel meer mogelijkheden bood dan pure folk blues, hoewel deze elementen gelukkig wel goed in de muziek te herkennen zijn. Het album is voor het overgrote deel opgenomen met een rockband. Hij lapte daarbij de regels van die tijd aan zijn laars dat nummers niet veel meer dan drie minuten mochten duren. Het bekende beginnummer “Like a Rolling Stone” duurde bijvoorbeeld zes minuten en dertien seconden en het eindnummer “Desolation Row” zelfs elf minuten en tweeëntwintig seconden: werkelijk ongekend voor die tijd.
De LP is door kwaliteitslabel “Mobile Fidelity Sound Lab” weer uitstekend op vinyl (MFSL 2-422) uitgebracht (hun zeer interessante catalogus kunt u op http://www.mofi.com vinden). Het is een 45 toeren dubbel LP waardoor het album dynamischer klinkt. De energie die Dylan in dit album legt komt zo nog beter naar voren dan bij de 33 toeren LP. De LP is van origine, net als bij de Beatles LP’s, zowel in mono als stereo op de plaat gezet. In tegenstelling tot de stereo albums van de Beatles, klinkt “Highway 61 revisited” in stereo zeer geloofwaardig: stemmen en instrumenten zijn in juiste verhouding opgenomen, geen overdreven stereo effecten, geen “gat” in het midden en een fraaie analoge klank. Zeker als men zich realiseert dat niet de “master tape” is gebruikt (kennelijk door veelvuldig gebruik versleten), maar een latere kopie, is hier sprake van een meesterstukje van Mobile Fidelity.
Tijdens het beluisteren van het album bleek er ineens een dot stof aan de naald te zitten. Bij het wisselen van de plaat bleef vervolgens de koperen platenmat van Pluto aan de plaat plakken. Toch maar weer het bewijs, dat ook nieuwe platen zo snel mogelijk gewassen moeten worden. Normaal heb ik daar nooit last van. Zie in dit verband http://www.puresound.be/recensies/archive/2013/januari/article/platenwassen-tips-voor-het-onderhoud-van-ons-zwarte-goud
Nummers die Dylan speelt op dit album zijn:
Kant 1:
- Like a Rolling Stone
- Tombstone Blues
Kant 2:
- It takes a lot to laugh, it takes a train to cry
- From a Buick 6
- Ballad of a thin man
Kant 3:
- Queen Jane approximately
- Highway 61 revisited
- Just like Tom Thumb Blues
Kant 4:
- Desolation Row
Louis van Gaal wil aan het eind van een wedstrijd nooit een voetballer noemen die bijzonder uitblonk. Bij dit album kan ik dat eigenlijk ook niet want het is allemaal topmateriaal waar de energie van afspat. Tombstone Blues is in ieder geval leuk om te noemen vanwege de tekst die bestaat uit een samenraapsel van citaten uit de bijbel, oude en moderne gedichten en andere teksten. Dit alles aan elkaar geplakt door een geniale Bob Dylan, die waarschijnlijk “stoned “was.
Voor de liefhebbers heb ik van youtube een filmpje geplukt waarin Dylan het titelnummer van het album uitvoert. Een primitief optreden als men het vergelijkt met de “gelikte” shows van tegenwoordig, maar wat was ik er graag bij geweest: Flash is required!
Tot Slot
“Highway 61 Revisited” is een in alle opzichten baanbrekend album, dat zeker de tand des tijds zal overleven. Heeft u hem nog niet in uw collectie of heeft u een minder exemplaar dan is deze Mobile Fidelity Sound Lab LP een echte aanrader. Misschien een goed idee om hem op het verlanglijstje voor de Sint te zetten. Voorwaarde is wel dat, dat u van het enigszins raspende stemgeluid van Bob Dylan houdt. “Love it or hate it” zeggen de Engelsen. Ik behoor al lang tot de eerste categorie.