Puresound

Neem in dit verband de platen van de Beatles die bijna allemaal in de beroemde Abbey Road studio’s in Londen in mono werden opgenomen. Op een bepaald moment kwamen die platen ook in stereo uit. De mono uitvoeringen zijn echter veel beter (dynamischer onder meer) dan de stereo. Om die reden wordt deze maand het hele Beatles repertoire opnieuw in mono en op vinyl uitgebracht. Het zijn gelukkig deze keer geen gedigitaliseerde versies maar er is gewerkt met de analoge originele banden. 100% AAA (analoge opname, mix en afspeelmedium) waarvoor Puresound bij heruitgaven altijd pleit.

Het Amerikaanse Riverside label had stereo al in 1958 een stuk beter op orde. Op de hoes van deze prachtige heruitgave (OJC- 032-1128) wordt het opname systeem beschreven: “ Riverside Stereophonic “. Het komt erop neer dat door een zorgvuldige opstelling van de microfoons het “ping pong effect” en het “gat in het midden” wordt vermeden. De studio in New York had dat kennelijk al in 1958 beter in de vingers dan de collega’s in het ietwat conservatieve Engeland. Toch vreemd dat George Martin als producer van de Beatles en met een achtergrond in opname van klassieke muziek daar bij de stereo mix van de Beatles platen geen rekening mee heeft gehouden.

Muzikaal is de LP ook meer dan de moeite waard door de succesvolle synthese van twee topartiesten namelijk de in 1928 geboren Julian Edwin “Cannonball” Adderley en de in 1923 geboren Milton “Milt”Jackson. 

Cannonball Adderley was een zeer bekende (alt) saxofonist. In de jaren 1950 en 1960 was hij een van de meest toonaangevende hardbop-muzikanten. Hij maakte, zoals toen gebruikelijk, met veel andere muzikanten opnamen waaronder met Miles Davis op “Kind of Blue”.

Milt Jackson was een legendarische jazz vibrafonist. Hij speelde in het Modern Jazz Quartet wat een van de langstbestaande bands in de geschiedenis van de jazz is geweest. De populariteit van dit viertal was vooral te danken aan de manier waarop geïmproviseerd werd op klassieke muziek, wat leidde tot een combinatie van klassiek met jazz en pop. Ik ken zeker niet alle muziek van dit viertal, maar ik vind het vaak toch wat te verfijnd klinken bijvoorbeeld op de LP/CD “Fontessa” die ik zelf heb. 

Nog iets over de vibrafoon waar Milt op speelde die tegenwoordig in pop en jazz niet veel meer gebruikt wordt. De vibrafoon is een slagwerkinstrument. Het heeft metalen toetsen en geen houten. Om het geluid op elk gewenst tijdstip te kunnen dempen zit onder de toetsen een dempbalk. Door het pedaal van de vibrafoon met de voet in te drukken komt de dempbalk los van de toetsen waardoor de duur van de toon verlengd wordt.

Het aanstekelijke van deze plaat is de synthese van het verfijnde geluid van de vibrafoon van Milt Jackson in combinatie met het directe en soms wat rouwe geluid van de saxofoon van Cannonball Adderley. Voeg daaraan toe het uitstekende drumwerk van Art Blakey met Percy Heath op bas en Wynton Kelly op piano en er valt muzikaal veel te genieten. Dat begint dan gelijk met het eerste nummer Blues Oriental. Onmiskenbaar heeft dit nummer een Oosterse touch en zeker in het begin (in die tijd was dat niet oubollig). Vervolgens onvervalste Jazz op zeer hoog niveau.

Nummers die gespeeld worden zijn:

- Blues Oriental (Milt Jackson)

- Things Are Getting Better (Julian Adderley)

- Serves Me Right (Bud Johnson)

- Groovin´High (Dizzy Gillespie)

- The Sidewalks Of New York (Julian Adderley)

- Sounds For Sid (Julian Adderley)

- Just One Of Those Things (Cole Porter)

Mede in combinatie met de fraaie opname en goede persing is deze muziek zeer de moeite waard. 

Nawoord

De LP is te krijgen op 33 en 45 toeren. De laatste versie is erg prijzig. Ik heb geluisterd naar de 33 toeren versie. Toch zijn die 45 toeren uitgaven vaak weer verassend beter. 

Puresound aanrader!